2018-07 Zweig, beeld, FLIST,
Door: ROMMERT
Blijf op de hoogte en volg Rommert
06 Mei 2018 | Brazilië, Rio de Janeiro
Lieve lezers,
Het zal jullie niet verbazen te horen dat ik veel tijd doorbreng met het lezen van boeken. In het algemeen deel ik niet over wat ik lees en wat me daarin raakt maar vandaag maak ik een uitzondering. Ik heb net een boek gelezen van Stefan Zweig, ‘De wereld van gisteren’. Hij was een Oostenrijkse schrijver van Joode afkomst die leefde in het eerste deel van de vorige eeuw. Dit boek is zijn autobiografie, vanaf zijn jeugd tot het moment dat hij gedwongen door Hitler zijn land verliet en in Londen ging wonen. Het boek moet geschreven zijn in ongeveer 1940, een jaar voordat ik werd geboren en twee jaar voordat hij in deze buurt, in Petrópolis, met zijn vrouw zelfmoord pleegde. Zweig was in zijn tijd de meest vertaalde schrijver van zijn generatie. Hij was bevriend en bekend met alle grote schrijvers, dichters, componisten van die tijd. In de eerste plaats was hij hartstochtelijk Europeaan en daardoor fel tegen de eerste wereldoorlog, hij had immers goede vrienden in Frankrijk, België, Italië, die hij opeens niet meer als zijn vrienden zou mogen beschouwen. Zijn boeken werden in grote oplagen verkocht maar toen Hitler aan de macht kwam werden al zijn boeken op de brandstapel gegooid. Zijn verhaal heeft me heel diep geraakt, met name de pijn die het hem deed om al zijn werk verloren te zien gaan en uiteindelijk zijn vaderland te moeten verliezen. Het boek geeft bovendien een heel persoonlijk verhaal over de cultuurgeschiedenis van Europa in de vorige eeuw vanuit een heel persoonlijk perspectief. Mijn kinderen heb ik vaak voorgehouden ‘Boeken zijn je beste vrienden’. Dat geldt niet voor elk boek maar toen ik dit boek uit had voelde ik een gemis als een afscheid van een goede vriend.
Ik had al een band met Zweig, want het eerste boek in een vreemde taal dat ik op school te lezen kreeg was zijn roman Joseph Fouché; ik herinner me nog hoe blij en uitgelaten ik me voelde toen ik voor het eerst een boek in een vreemde taal kon lezen. Ik heb ervan genoten, de band van het boekje met plakband afgezet en er zelfs een fluwelen leeslint ingeplakt. Nu wil ik, als ik weer eens in Nederland ben, een gebruikt exemplaar kopen via Boekwinkeltjes.nl en het nog eens lezen, weer in het Duits.
Sinds gisteren prijkt hier in de kamer weer het beeld van de Afrikaanse dat ik van mijn vriend Ad Oskam kreeg. Het heeft een tijd in den Haag gestaan, ik heb het ingepakt in de befaamde hutkoffer waar het de oorzaak was van grootschalige breuk van mijn andere spullen. Ik heb er nu een voetstuk bij laten maken door een timmerman die hier in huis wat reparaties kwam doen, David, een duidelijk Joodse man, overigens net als de vader van Jezus. Hij staat op de foto naast het beeld. Er is hier overigens in Rio een vrij grote Joodse gemeenschap en regelmatig zie ik mannen in hun typische dracht op weg naar de synagoge. In Nederland is dat tegenwoordig niet meer zo gebruikelijk.
In April is er weer de jaarlijkse literaire manifestatie van school geweest, FLIST, waar ook het schoolkoor weer is opgetreden. Dat ging allemaal weer heel goed, afgezien van een nieuw lied dat we nog niet volmaakt onder de knie hadden. Op die manifestatie komen allerlei vormen van expressie aan de beurt, gedichten, boeken, muziek; ook worden er spullen verkocht waaronder geborduurde kleding gemaakt door ex-gedetineerden. Gloria kocht daar een kleurrijke jurk, kijk maar. Behalve dat het programma daar altijd interessant is, vind ik de sfeer altijd heel prettig. Ouders komen naar de prestaties van hun kinderen kijken en luisteren; verder is het uitzicht vandaar op de stad en Niteroi aan de overkant altijd prachtig. Kortgeleden waren we uitgenodigd bij vrienden daar vlakbij en ook in de avond is het uitzicht schitterend.
Tot slot nog en paar opvallende zaken; de meeste mensen hier hebben een vrolijke en opgewekte uitstraling, uitzonderingen daargelaten. Zo zag ik vorige week en vrouw op straat met een blik die op onweer stond en op haar shirt het opschrift LAUGH! Iets verder een jongeman met op zijn buik FOREVER SUMMER, dat is wel het laatste wat de mensen hier willen, net nu de grootste hitte voorbij is en men uitkijkt naar de winter. Men spreekt hier in het algemeen niet veel Engels maar valt wel voor een opschrift in het Engels op een shirt ook al begrijpt men de tekst niet. En dan nog dit: op elke liftdeur zit een plakkaat met de tekst ‘Voordat U in de lift stapt, overtuig U ervan dat de lift op deze verdieping staat’. Aan alles is gedacht en ook hier safety first.
Mooie zomer voor jullie allen!
Het zal jullie niet verbazen te horen dat ik veel tijd doorbreng met het lezen van boeken. In het algemeen deel ik niet over wat ik lees en wat me daarin raakt maar vandaag maak ik een uitzondering. Ik heb net een boek gelezen van Stefan Zweig, ‘De wereld van gisteren’. Hij was een Oostenrijkse schrijver van Joode afkomst die leefde in het eerste deel van de vorige eeuw. Dit boek is zijn autobiografie, vanaf zijn jeugd tot het moment dat hij gedwongen door Hitler zijn land verliet en in Londen ging wonen. Het boek moet geschreven zijn in ongeveer 1940, een jaar voordat ik werd geboren en twee jaar voordat hij in deze buurt, in Petrópolis, met zijn vrouw zelfmoord pleegde. Zweig was in zijn tijd de meest vertaalde schrijver van zijn generatie. Hij was bevriend en bekend met alle grote schrijvers, dichters, componisten van die tijd. In de eerste plaats was hij hartstochtelijk Europeaan en daardoor fel tegen de eerste wereldoorlog, hij had immers goede vrienden in Frankrijk, België, Italië, die hij opeens niet meer als zijn vrienden zou mogen beschouwen. Zijn boeken werden in grote oplagen verkocht maar toen Hitler aan de macht kwam werden al zijn boeken op de brandstapel gegooid. Zijn verhaal heeft me heel diep geraakt, met name de pijn die het hem deed om al zijn werk verloren te zien gaan en uiteindelijk zijn vaderland te moeten verliezen. Het boek geeft bovendien een heel persoonlijk verhaal over de cultuurgeschiedenis van Europa in de vorige eeuw vanuit een heel persoonlijk perspectief. Mijn kinderen heb ik vaak voorgehouden ‘Boeken zijn je beste vrienden’. Dat geldt niet voor elk boek maar toen ik dit boek uit had voelde ik een gemis als een afscheid van een goede vriend.
Ik had al een band met Zweig, want het eerste boek in een vreemde taal dat ik op school te lezen kreeg was zijn roman Joseph Fouché; ik herinner me nog hoe blij en uitgelaten ik me voelde toen ik voor het eerst een boek in een vreemde taal kon lezen. Ik heb ervan genoten, de band van het boekje met plakband afgezet en er zelfs een fluwelen leeslint ingeplakt. Nu wil ik, als ik weer eens in Nederland ben, een gebruikt exemplaar kopen via Boekwinkeltjes.nl en het nog eens lezen, weer in het Duits.
Sinds gisteren prijkt hier in de kamer weer het beeld van de Afrikaanse dat ik van mijn vriend Ad Oskam kreeg. Het heeft een tijd in den Haag gestaan, ik heb het ingepakt in de befaamde hutkoffer waar het de oorzaak was van grootschalige breuk van mijn andere spullen. Ik heb er nu een voetstuk bij laten maken door een timmerman die hier in huis wat reparaties kwam doen, David, een duidelijk Joodse man, overigens net als de vader van Jezus. Hij staat op de foto naast het beeld. Er is hier overigens in Rio een vrij grote Joodse gemeenschap en regelmatig zie ik mannen in hun typische dracht op weg naar de synagoge. In Nederland is dat tegenwoordig niet meer zo gebruikelijk.
In April is er weer de jaarlijkse literaire manifestatie van school geweest, FLIST, waar ook het schoolkoor weer is opgetreden. Dat ging allemaal weer heel goed, afgezien van een nieuw lied dat we nog niet volmaakt onder de knie hadden. Op die manifestatie komen allerlei vormen van expressie aan de beurt, gedichten, boeken, muziek; ook worden er spullen verkocht waaronder geborduurde kleding gemaakt door ex-gedetineerden. Gloria kocht daar een kleurrijke jurk, kijk maar. Behalve dat het programma daar altijd interessant is, vind ik de sfeer altijd heel prettig. Ouders komen naar de prestaties van hun kinderen kijken en luisteren; verder is het uitzicht vandaar op de stad en Niteroi aan de overkant altijd prachtig. Kortgeleden waren we uitgenodigd bij vrienden daar vlakbij en ook in de avond is het uitzicht schitterend.
Tot slot nog en paar opvallende zaken; de meeste mensen hier hebben een vrolijke en opgewekte uitstraling, uitzonderingen daargelaten. Zo zag ik vorige week en vrouw op straat met een blik die op onweer stond en op haar shirt het opschrift LAUGH! Iets verder een jongeman met op zijn buik FOREVER SUMMER, dat is wel het laatste wat de mensen hier willen, net nu de grootste hitte voorbij is en men uitkijkt naar de winter. Men spreekt hier in het algemeen niet veel Engels maar valt wel voor een opschrift in het Engels op een shirt ook al begrijpt men de tekst niet. En dan nog dit: op elke liftdeur zit een plakkaat met de tekst ‘Voordat U in de lift stapt, overtuig U ervan dat de lift op deze verdieping staat’. Aan alles is gedacht en ook hier safety first.
Mooie zomer voor jullie allen!
-
08 Mei 2018 - 11:07
Albert Heringa:
Leuk om te lezen over Stefan Zweig. Ik heb destijds, ik geloof ook voor mijn eindexamen, van hem de 'Schachnovelle' gelezen. Dat is me altijd bij gebleven. Hoe een man zich tijdens zijn jarenlange eenzame opsluiting uit de verveling houdt door met zichzelf te schaken. Eerst met stiekeme stukken die hij van brood maakt, later volledig in zijn hoofd. Als hij vrijkomt is hij een echte schaakgrootmeester, maar verliest tenslotte van een uitdager, omdat hij zich in zijn ongeduld teveel opwindt over de tijd die zijn tegenstander nodig heeft om over zijn zetten na te denken. Een mooi psychologisch doordacht trillertje. IK heb tenslotte weinig meer van hem gelezen, maar dit heb ik nooit vergeten. Jouw 'recensie' van zijn autobiografie doet me verlangen dat ook nog te gaan lezen.
Ik kom zelf net thuis van de buurman met wie ik wekelijks op dinsdagochtend een spelletje schaak speel. Hij is heel goed, maar door een hersenbloeding nogal gehandicapt. Hij wint meestal, maar vandaag hebben we 2 potjes gespeeld en hebben we beide een keer gewonnen, grappig genoeg beide met zwart. Omdat ik soms nogal onverwachte zetten doe en ook nog wel eens win (10 à 20%) vindt hij het nog leuk met me te spelen.
Groeten ook voor Gloria,
Albert -
08 Mei 2018 - 12:36
Carla:
Lieverds, Fijn om weer een blog te lezen. De passie voor lezen is heerlijk. Die passie heb ik ook. Hier hoogzomer nu. Gek zo vroeg in mei, maar wel lekker. Hartelijke groet 3n liefs, Carla en Frank -
09 Mei 2018 - 15:17
Ric:
Hoe lastig zo´n oorlog kan zijn voor intermenselijke relaties, maar ook voor de economie. Gister nog een documentaire gezien over ´Pathé´ een Franse industrieel, een grondlegger van de cinematografie. Door de Eerste wereldoorlog raakte zijn bedrijf echter zo in verval (terwijl de ontwikkelingen in Amerika doorgingen) dat er een achterstand van de Europese cinematografie ten opzichte van die in Amerika ontstond. -
13 Mei 2018 - 14:48
Ans Veltman:
Lieve Rommert,
Dank voor je verslag. Mooi verhaal van een droevige geschiedenis. De Tweede Wereldoorlog blijft een moreel ijkpunt. Ik heb net een boek gelezen over een oude vrouw die via haar dagboeken haar oorlogsverleden herbeleeft. Aangrijpend.
En er blijven oorlogen en rampen komen.
Hier zit een blijde moeder; de een maakt een Florence-album, de ander poetst de keuken en verzorgt de planten tijdens onze afwezigheid en de ander rijdt en begeleidt ons in Zeeland.
Een cadeautje is ook dat de nieuwe schoonzoon enthousiast roept: Ma, ben je weer thuis.
Fijne zondag in Rio.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
