2018-01 Zigeuners in Europa, carnaval in Rio

Eindelijk weer een verhaaltje uit Rio na een langdurige stilte; we zijn ruim een maand op reis geweest in Europa, te beginnen in Nederland en het was voor ons een nieuwe gewaarwording om nu geen vaste verblijfplaats meer te hebben na de verkoop van mijn appartement. Ik ben nu bijna een week weer thuis in Rio, een week na Gloria aangekomen en ik voel me weer helemaal thuis. Dankzij de Hollandse kaas en de kou ben ik weer drie kg aangekomen; die ben ik binnenkort zo weer kwijt, want het is hier momenteel heet. Nu is het carnaval met 34 graden en een gevoelstemperatuur van 43! Ik wist dat dit bij de zomer hoort en kan er goed mee omgaan, gewoon wat meer rust nemen en langzaamaan doen.
Ik wil graag een paar ervaringen tijdens onze trektocht delen en verwijs daarbij naar een paar foto’s die ik toevoeg; ik streef daarbij niet naar volledigheid, ik heb er meer dan 300 gemaakt.
Amsterdam: een prachtige stad en nu was het prettig dat er minder toeristen rondliepen dan in de zomer. We begonnen met een rondvaart en eindigden de laatste dag (voor Gloria dan) met een concert in het Muziekgebouw aan het IJ. We maakten een reisje naar Leiden, waar ik formeel woon om me van een nieuw paspoort te voorzien en even bloed te laten prikken als controle; alles in orde gelukkig. Gloria vond in de hal een beeld waar ze direct een band mee had (foto). Ook bij Anne en Sarah waren we kort op bezoek en de jongste kleindochter benaderde Opa op haar eigen manier (foto).
Via Nijmegen reisden we naar Keulen waar we met onze vrienden Olaf en Steffi o.a. een bezoek brachten aan een stadsbrouwerij Pfäffgen; al het bier dat daar wordt gebrouwen wordt uitsluitend in het naastgelegen restaurant geserveerd met allerlei typische Duitse gerechten, zuurkool, Bratwurst. Heerlijk vers bier en zelfs Gloria vindt dat lekker.
Na Praag met de trein naar Düsseldorf en per vliegtuig naar Praag waar we een week doorbrachten in een uitstekend hotel, op loopafstand van alle belangrijke bezienswaardigheden. Voordeel van een bezoek in de winter is dat er niet zoveel toeristen rondlopen en de hotels aanzienlijk goedkoper zijn dan in de zomer; nadeel is wel dat het koud is maar we konden er goed mee leven. We stelden elkaar regelmatig de vraag wat de ander liever had, de koude in Europa of de hitte van Rio. Gloria koos het eerste en ik het laatste. We bezochten het kasteel aan de overkant van de Moldau via de Karelsbrug; we hadden daar een uitstekende lunch in een Italiaans restaurant (foto). In de kathedraal een bijzonder beeld van een gewelddadig gebeuren (foto) dat ik in verband breng met de contrareformatie; zo leerde ik op school al dat in Praag de ketter Johannes Hus was verbrand. Gelukkig was er ook een blijmoedige herinnering aan de fluwelen revolutie in 1989, waarmee de val van de muur werd ingeluid (foto). Gloria had al enige tijd last van een hevige pijn in de bilspier; na overleg met haar verzekering in Rio mocht ze naar een ziekenhuis in de buurt. Volgens haar zou ze alleen een spierontspannend middel nodig hebben, dat je in Rio zonder recept kunt krijgen. In Praag is dat anders: de receptie wilde haar eerst naar een ander ziekenhuis doorsturen omdat ze geen neuroloog in huis hadden. Toen Gloria uitlegde dat er alleen maar een probleem was met een vastzittende spier kon er een ‘gewone dokter’ naar kijken en de klachten waren daarna grotendeels voorbij. Ik vond de brancards in dat ziekenhuis wel interessant (foto). Even bijzonder vond ik het beeld van de man die aan een vlaggenstok hangt; je ziet hem echt pas als je naar boven kijkt. Een van de hoogtepunten was voor ons een concert in het Rudolfinum: ‘Die Schöpfung’ van Haydn (foto).
In Praag hadden we een zeer bijzondere ontmoeting op een tramhalte: we wisten wel dat we op de juist halte stonden maar niet welke richting we uit moesten. Gloria vroeg aan een jonge vrouw of ze ons kon helpen en die vertelde dat ze naar dezelfde halte moest. Op haar vraag waar we vandaan kwamen zei ik ‘Brazil’, waarna ze vertelde dat ze zo van Braziliaanse muziek hield. ‘Dan tref je het want Gloria is docente muziek!’, dat bleek zij óók te zijn en ze was bezig Braziliaanse liedjes in te studeren. Ik heb haar mijn email adres gegeven en de volgende dag hebben we haar uitgenodigd voor een lunch (foto). We hebben dus vriendschap gesloten met Marketa Zdenkova, die ons voor de zondagmiddag bij haar thuis uitnodigde om samen met een collega (Stepan, trombone) muziek te maken. Daar hebben ze samen Braziliaans gezongen en ik vond het prachtig. Als ik mijn boek over ‘Dat is toevallig’ voltooi komt dit verhaal erin.
We hebben daarna nog een aantal dagen gelogeerd in den Haag-Ypenburg en Delft bezocht waar we een heerlijke mini high tea genoten die ik als verjaardagscadeau had ontvangen (foto).
Mocht je bij het lezen over al onze verblijfplaatsen de indruk krijgen dat we ons een beetje als zigeuners hebben gevoeld, dan is dat juist. Het was heel bevredigend en tegelijk ook wel vermoeiend. Ook hieruit hebben we kennelijk iets te leren. En nu komt bij mij de vraag boven of ik me hier in Rio weer helemaal thuis voel: jazeker, heel fijn en gemoedelijk al wordt het leven voor veel mensen hier steeds moeilijker in deze tijd van economische en politieke crisis.
Er komt tijdens het schrijven een vraag bij me op: op de site van waarbenjijnu kan ik zien hoe vaak een verhaaltje is geopend en ook de totaalstand. Zo zie ik dat mijn laatste verhaal van kort voor Kerst door meer dan 800 mensen is geopend. Zoveel mensen ken ik helemaal niet en ik ben wel nieuwsgierig wie dat allemaal zijn, die mijn verhalen op deze (openbare) site lezen. Mocht je je hierin herkennen dan zou ik het erg leuk vinden om een korte reactie te ontvangen.
En nu is dan het carnaval losgebarsten in de wereld en in Rio ook in alle hevigheid; ons waren ereplaatsen toegezegd bij het grote defilé in de sambódromo. Dat ging echter niet door wegens ziekte van de betreffende collega. We hebben het dus zelf een beetje moeten uitzoeken; dat betekent de stad in om een ‘bloco’ te zien, een kleurrijke optocht met veel luide muziek, vooral slagwerk. Van verschillende kanten kregen we waarschuwingen om op te passen voor straatrovers in de drukte. Ik had dus alleen het hoognodige bij me, geen telefoon, geen documenten. Dat betekent dan ook geen foto’s; ik heb alles dus met mijn ogen in mijn geheugen opgeslagen. Een paar impressies: een man gisterochtend die met een lodderige maar verzaligde blik op straat liep, helemaal gelukkig met een biertje (Heineken) in de hand; waarschijnlijk was hij al, zoals velen, in een bijna permanente staat van dronkenschap. In afwachting van een muzikaal optreden in de openlucht grote aantallen verkopers van dranken en hapjes, er was soms nauwelijks ruimte voor het publiek. Dat komt ook omdat iedereen probeert in de schaduw te staan en met het vorderen van de ochtend wordt die ruimte steeds kleiner.
Dan zie ik een groepje jonge vrouwen, allen schaars gekleed in het rood, die een vrolijk liedje zingen ‘Oh, wat is het toch fijn om vrijgezel te zijn’. Daarna duurt het niet lang voordat de eerste man zich aandient om te proberen aan die gelukzalige staat, althans tijdelijk, een einde te maken. Ik keek mijn ogen uit naar veel uitnodigend bloot, wat veelal neerkomt op ‘seks in de aanbieding’.
De beloofde optocht in het sambódromo hebben we gedeeltelijk op tv gezien; ik had me niet gerealiseerd dat die pas ’s avonds om 11 uur begint en de hele nacht doorgaat. Mij lijkt dat wel wat veel en na een half uurtje was het me genoeg.
Nog iets bijzonders tot slot: we gingen met een groepje naar het strand in Barra, een van de wijken van Rio; prachtig strand en rustig, daar kwam een Zeppelin voorbij (foto).

Lieve lezers, het werd toch nog een heel verhaal, volgende keer wat korter. Alle goeds gewenst en dat Nederland veel medailles mag halen in Korea!