2018-04 Politieke moord, ijsje, wasmachine

Als ik mag aannemen dat mijn lezers ook het nieuws volgen via de reguliere media, dan weet je waarschijnlijk dat hier kortgeleden een politieke moord is gepleegd die veel mensen heeft geschokt. Het gaat om Marielle Franco, afkomstig uit een grote favela, dat is in het algemeen geen goede startpositie voor een maatschappelijke loopbaan. Maar op het voor haar juiste moment was Lula president, die veel heeft gedaan voor het armere deel van de bevolking, zo kreeg ze een goede opleiding, werd assistente van een politicus die ook meedeed aan de verkiezingen voor een nieuwe burgemeester in Rio, hij werd het niet. Maar Marielle kreeg steun van hem en werd lid van de gemeenteraad van de stad, waar ze een duidelijke positie koos: steun voor vrouwen, andere seksuele geaardheden, verder was ze zeer kritisch op de politie die de favela’s pacificeerde en daarbij volgens haar onevenredig veel geweld gebruikte, met steun van het leger overigens. Ze werd lid van een commissie die dit gedrag kritisch zou moeten beoordelen en vier dagen later werd ze neergeschoten samen met haar chauffeur. Ze had een hechte band met CEAT, de school waar Gloria werkt en ik ook regelmatig kom als lid van het schoolkoor. Om toegelaten te worden tot een universiteit moet je hier een toelatingsexamen afleggen; dat had zij gedaan met steun van een CEAT docent. De dochter van Marielle kreeg op diens advies van de school zelfs een volledige beurs en werkt daar nu. De schok was dan ook groot, veel demonstraties in de stad en mogelijk worden de daders ooit gevonden. Uit informele bron hoorde ik dat het gebruikte wapen tien jaar geleden is gestolen uit de voorraad van de Federale Politie, terwijl de auto die gebruikt werd toebehoort aan een drugsdealer die in het gevang zit. We wachten af.
Verder was het mij een groot genoegen dat mijn zoon Anne hier voor drie dagen op bezoek was; hij wilde vooral eens zien hoe zijn vader hier nu leeft en woont. We hebben dus vooral de dingen gedaan die ik altijd doe en daarbij heb ik opnieuw enige tijd in een stoel op het strand van Copacabana gezeten, deze keer met een heerlijke koele Caipirinha, heel gezellig.

We leven hier in de nadagen van de zomer en af en toe is het dus heet, even boven de 30 graden; wel wordt afhankelijk van wind en luchtvochtigheid een gevoelstemperatuur vermeld, die vaak wel 10 graden hoger ligt. Men vraagt mij dan ook regelmatig of ik die hitte niet vreselijk vind: ik heb er eerlijk niet veel moeite mee, ik hoef niet te werken, kan rustig zitten als ik wil en verder zweet ik veel, geen probleem dus. Momenteel wisselen de dagen elkaar af met toenemende temperatuur en dan weer hevige regenval waardoor het flink afkoelt. Dan begint de cyclus opnieuw.

Laatst liep ik in de warmte op straat met een ijsje in mijn hand, tot een klein meisje mijn andere hand vastpakte en vroeg of ze ook een likje mocht; ik heb haar toen maar wat geld gegeven, want delen leek me toch onhandig.

Soms merk ik dat mijn stemming opeens verandert, soms zelfs omslaat. Ik probeer dan de draad terug te volgen naar de oorzaak van de verandering en die zit vaak in heel kleine dingen. Zo hebben we hier een wasmachine, een bovenlader; toen ik Gloria de allereerste keer (nu bijna 7 jaar geleden!) vroeg om mijn kleren bij 30 graden te wassen keek ze me niet begrijpend aan. Mij werd al gauw duidelijk dat wasmachines hier vrijwel nooit verwarming hebben, dus er wordt koud gewassen. Wel hebben we nu in de keuken een geiser en soms vul ik de machine bij aanvang met een paar emmers heet water om alles toch wat schoner te krijgen. Een voortdurend probleem was echter, dat het wasgoed, vooral het zwarte, na afloop bedekt was met heel fijne pluisjes, stofdeeltjes die dan weer handmatig moesten worden verwijderd. Er zit wel een filter(tje) in de machine maar het is vrijwel onmogelijk om dat schoon te krijgen. Toen gebeurde het dat ik tijdens een rustig toiletbezoek terugdacht aan lang geleden toen de mensen nog geen toiletpapier gebruikten; naast me zag ik aan de wand een sproeikop, die waarschijnlijk diende om de onderkant grondiger te reinigen dan met een papiertje. Opeens kwam ik op het idee om die sproeier te gebruiken voor het schoonspuiten van dat filter en dat werkt! Daar kreeg ik een dagenlang tevreden gevoel van. Als kind had ik ook zo mijn eigenaardigheden, want ik dacht veel na; zo werd ik eens als klein jochie naar de kruidenier gestuurd met een portemonnees en daarin een briefje van 10 gulden, dat was toen een groot bedrag. Ik maakte me zorgen dat ik die schat misschien onderweg zou verliezen en besloot het geld en de portemonnee gescheiden te vervoeren. Dat was heel verstandig want bij aankomst bleek dat ik inderdaad een van beide kwijt was; ik weet alleen niet meer welk van de twee.

Kortgeleden hadden we bezoek en laat in de avond, als de personenlift gestopt is, zijn we aangewezen op de goederenlift; we waren met onze gast op weg omlaag toen we onderweg stopten: een buurvrouw, duidelijk in nachtgewaad die wat verschrikt keek toen ze ons zag; ze stopte me wat geld in de hand en vroeg of we dat aan de portier wilden geven.

Een nieuw verschijnsel hier op straat is politie op de fiets, dat had ik nog niet eerder gezien; twee mannen en een vrouw. De laatste moest duidelijk het fietsen nog leren. Alle drie in korte broek maar wel volledig behangen met de volledige wapenrusting en dat bij een temperatuur boven de 30 graden!

Lieve lezers, dat voor jullie de lente spoedig mag aanbreken, dan hebben wij het hier ook wat aangenamer.