2018-11 Voetbal, Boi, training, dubbelkoor

Lieve lezers,

Het is alweer geruime tijd geleden dat ik een verhaaltje schreef over hoe hier alles gaat. Ik had het gewoon druk met alle dingen die hier om ons heen gebeuren. Om te beginnen is daar het jaarlijkse ‘junifeest’ dat hier alom wordt gevierd en ook op school met de opvoering van weer een nieuwe versie van de musical BOI. Om redenen van auteursrecht mochten de liedjes van vorig jaar niet gebruikt worden. Daarom werden door de leerlingen met docenten nieuwe teksten geschreven, die door Gloria alle op muziek werden gezet, dat is dus componeren en arrangeren; daar heeft ze het heel druk mee gehad. Een week geleden was de uitvoering en voor mij was dit de beste van de afgelopen zeven keer. Ik was opnieuw geïmponeerd door de bevlogenheid en de expressiviteit van de leerlingen en als ik de docenten mag geloven: als ze eenmaal hebben meegedaan aan een theatrale uitvoering versterkt dat hun zelfvertrouwen enorm. Ik zag een team dat werkelijk als een eenheid functioneerde en als ik de vergelijking maak met het volgende thema ‘voetbal’, dan denk ik dat het Braziliaanse elftal nog veel van deze school zou kunnen leren.

Ik was met Gloria samen naar Mahikari gegaan om de wedstrijd met België te zien. Ik voel me steeds meer Braziliaan maar heb ook veel sympathie voor de Belgen. Mijn kledingkeuze was dus ingewikkeld en ik koos voor een geel shirt, Brasil, met daaronder een rode broek, België. Het was moeilijk om niet te juichen bij de twee doelpunten van mijn onderste favoriet. Op dit moment zijn er dus alleen Europese ploegen over en Gloria heeft daar als verklaring voor, dat de sterkere teams uit landen komen die een hoge graad van organisatie kennen, wat zich ook uit in de samenwerking binnen voetbalteams.

Ik had uitnodigingen verstuurd voor een gratis introductie in Lichaams- en ademwerk. Ik had tot gisteren slechts vijf aanmeldingen ontvangen en voordat ik van huis vertrok zei Gloria nog tegen me ‘Geef ze het beste wat je hebt, al zijn het er maar drie’. Dat heb ik goed onthouden en ik was wel even in dubio toen er slechts één kwam opdagen, een vrouw uit het koor. Daar zat ik dan met mijn deelnemer en een assistente. Ik stond op het punt alles af te blazen maar besloot toch het beste te geven wat ik heb. We zijn dus drie uur lang aan het werk geweest en ik heb een zeer tevreden gevoel over mijn eerste training in het Portugees. We spraken nog even na over voetbal en volgens de dames hing alles samen met het gevoel dat Brazilianen hebben over zichzelf in vergelijking met Europeanen. Ze beschouwen zich als ‘Via lata’, wat bij navraag betekent ‘vuilnisbakkenras; we zijn geen echt volk maar een toevallig samenraapsel van genen’. Er is dus niet veel nationaal zelfbewustzijn en ook weinig gevoel van verantwoordelijkheid voor het grotere geheel. Op kleine schaal blijkt dat bijvoorbeeld uit mijn ervaringen om hier een ziektekostenverzekering af te sluiten; dat proces begon op 11 april en is nog niet afgesloten. Als ik alle details over dit proces moet beschrijven vallen mijn lezers misschien wel in slaap; dat mag natuurlijk evengoed maar niet door een saai verhaal.

Twee weken geleden hadden we een bijzondere gebeurtenis in Mahikari. Gloria had georganiseerd dat haar beide koren, dat van school en dat van Mahikari samen zouden zingen. We hadden daarvoor twee liederen ingestudeerd: Credo, wat in dit geval volstrekt geen religieus lied is maar eerder een socialistisch strijdlied en daarna Gracias a la Vida. Dat laatste is vooral bekend door de uitvoering van Mercedes Sosa. Het wordt ook wel eens bij begrafenissen gedraaid omdat het dankbaarheid voor het leven bezingt. Op bijgaande foto zie je de koren tijdens de laatste repetitie, de dag voor de uitvoering. De meest rechtse man op de foto is Joaquin, een bas; hij ging de week daarop met een aantal vrienden fietsen en overleed op straat aan een hartstilstand, dat gaf een grote schok in het koor. Heel bijzonder voor zowel koor als zijn familie was dat hij als laatste lied met het koor had gezongen over de dankbaarheid voor het leven. We zijn met alle koorleden naar zijn uitvaart gegaan. Dat gebeurde op de ochtend, waarna de middag en avond gevuld was met junifeest en Boi, grotere tegenstelling is nauwelijks denkbaar.

Inmiddels is zoon Daniel verhuisd naar het oude appartement van Gloria; daardoor kwam een logeerkamer vrij, waar gedurende drie weken onze vriendin Marketa uit Praag heeft gelogeerd; ze heeft zelfs meegezongen in het koor. Inmiddels is ze in Rio verhuisd naar andere vrienden.
En dan was er ook nog de verjaardag van een neefje van Gloria; dat is altijd een grote happening op de benedenverdieping van het gebouw waar ze wonen. Ik sta altijd weer verbaasd over het aantal geschenken dat dan wordt binnengedragen, kijk maar op de foto.

We eten hier zeer regelmatig in restaurants; dat is voor een pensionado uit Nederland goed betaalbaar, zeker nu de Real steeds verder in waarde zakt. Laatst stormde een jongetje op Gloria af, omhelsde haar met de uitroep ‘Tante Gloria’. Ik keek een beetje verbaasd maar alle juffen en meesters worden op de public school aangesproken met oom of tante. In huis draag ik mijn steentje bij aan het huishouden, zo doe ik meestal de was. In het naastgelegen appartement zie ik dan dat de zwarte werkster met dezelfde werkzaamheden bezig is; over rolpatronen gesproken!
En over de politiek: het blijft hier in beweging. De ene rechter heeft bevel gegeven dat ex-president Lula zijn verdere proces in vrijheid mag afwachten, waarna een andere weer besluit dat hij moet blijven zitten. Dat zijn toch andere toestanden dan in Nederland!

Over het geweld: even geen nieuws en op 11-25 juli zijn we in Mexico, paar dagen in hoofdstad en daarna op bezoek bij oude studievriend Jan Gerritsen.

Mooie zomer voor mijn lezers!