2018-15 In de wolken

Lieve lezers,

Lat ik beginnen met de titel van dit verhaaltje ‘In de wolken’. Ik was natuurlijk letterlijk in de wolken toen ik hierheen vloog maar ik voel me in de wolken door een behaald succes. Toen ik ruim een jaar geleden naar Rio verhuisde moest ik veel achterlaten; de meeste fotoalbums heb ik vernietigd nadat ik er enkele van de meest bijzondere uit heb gehaald. Wel had ik in die befaamde hutkoffer een negatief scanner meegenomen; zoals mijn trouwe lezers nog weten zat daar ook een pak Himalayazout in, dat openging en alles vulde met zout. Dat had als gevolg dat alles wat elektrisch was niet meer werkt, gecorrodeerd door het zout. De scanner was dus verloren. Ik ben toen op zoek gegaan op Marktplaats.nl naar een vervanger en vond een modernere uitvoering van hetzelfde apparaat voor een schappelijk prijsje. De verkoper schreef er wel bij dat hij klaar was met zijn negatieven maar dat zijn broer met dit apparaat geen succes had omdat het niet zou werken onder Windows 10. Ik heb op het internet gezocht onder verschillende forums om informatie te vinden en de eerste meldde dat het wel zou moeten werken. Daarom de koop gesloten en het apparaat hier vol verwachting uitgepakt. Toen bleek dat het niet vanzelf ging, de ene na de andere site met FAQ’s gaf aan dat dit niet zou werken, totdat ik er uiteindelijk een vond die summiere informatie gaf en de vraagsteller liet weten dat het gelukt was; echter niet werd beschreven hoe dat precies moest.
Toen begon voor mij een urenlange puzzel en zoektocht, ik ben er echt twee volle werkdagen mee aan de gang geweest en uiteindelijk had ik succes. Ik heb zelfs het apparaat open geschroefd om te controleren of de verlichting wel werkte. Alles weer gesloten en toen had ik opeens een schroefje te kort! Dat deed me denken aan mijn jeugd toen ik eens een brommer had, waarvan de motor haperde. Ik heb het ding toen op het bureau van mijn vader, veilig op kranten (ongetwijfeld TROUW) weer in elkaar gezet. Toen had ik een klein onderdeeltje over, waarna de brommer toch nog een poosje heeft gelopen. Terug naar Rio, het apparaat bleek ook zonder dat schroefje te werken en het eerst negatief dat ik uitprobeerde liet een foto zien van mijn jongste zus, ongeveer 1962, in de keuken van de Genestetstraat en vervolgens een van mijn vader tijdens een boottocht; ik plak hem hierbij. Ik voelde me een overwinnaar en heb al een groot aantal oude negatieven gedigitaliseerd. Nu heb ik het gevoel dat ik mijn verleden dat ik vorig jaar fysiek grotendeels heb weggegooid toch nog bij me heb, zij het in de wolken. Toen ik de volgende dag mijn schoenen aantrok voelde ik daar het schroefje dat ik miste, nu is alles weer compleet.

Ik heb in het leven veel ervaringen met verdwalen en verkeerde wegen gaan, mijn gevoel voor richting is niet sterk. Als je me nu zou vragen hoe ik uiteindelijk succes heb bereikt zou ik dat niet kunnen uitleggen. Evenzo ben ik vaak verdwaald maar altijd weer terecht gekomen en als je me vraagt waar ik dan precies ben geweest weet ik dat vaak niet. Wel hapert het apparaat net als de brommer soms maar dan weet ik wat te doen: software verwijderen en opnieuw installeren.
Wat is nu zo fascinerend aan deze ontwikkeling? Vroeger ontwikkelde ik mijn zwart-wit films zelf en deed het vergrotingswerk in eigen donkere kamer. Dat is een traag proces, afwachten of de vergroting voldoet, dan papier opbergen, licht aan en beoordelen. En als ik eens niet wilde retoucheren moest dat op elke vergroting afzonderlijk. Nu kan dat allemaal heel eenvoudig op de laptop en retoucheren kan op het origineel, klaar!

Tijdens mijn verblijf in Nederland heb ik veel gedaan en familie en vrienden ontmoet; tegelijk heb ik ook gepoogd mezelf niet voorbij te lopen. Achteraf bezien heb ik toch gemerkt dat zo’n drieweekse reis vermoeiend is geweest, terwijl ik veel mensen die op mijn verlanglijstje stonden niet heb ontmoet. Ik ben nog aan het verwerken hoe dit voor me was en wat ik hieruit kan leren voor een volgende gelegenheid.

Bij terugkeer in Rio, vrijdagochtend om 5 uur op de luchthaven en om half een zingen met het schoolkoor, dat was wel snel maar de ontvangst was heel hartelijk en warm; fijn om weer mee te mogen zingen. Inmiddels heb ik met beide koren mijn verjaardag nog eens dunnetjes overgedaan en dat was in beide gevallen als een warm bad. Het Mahikari koor heeft tijdens mijn afwezigheid een uitvoering gegeven in São Paulo, waar ik graag bij had willen zijn. Gelukkig gaat Gloria in november voor een seminar naar São Paulo en dan ga ik zeker mee, want daar is van alles te beleven.

Sinds mijn terugkeer ben ik verhuisd naar een andere sportschool hier om de hoek, dat scheelt veel reistijd. Gloria gaat daar nu ook naar toe en dat is een vooruitgang.

Momenteel is het verkiezingstijd hier en de spanning stijgt: Lula, een vorige president van de sociaaldemocraten zit gevangen om te voorkomen dat hij zou winnen. Zijn plaatsvervanger maakt een goede kans maar er is een kandidaat van uiterst rechts die ook kansrijk is. Bolsonaro, een oud-militair spreekt zich zeer negatief uit over vrouwen, seksueel anders geaarden, gekleurde medemensen. Hij zou zich het meest thuis voelen in een militaire dictatuur en vindt marteling op zijn tijd heel nuttig; hij is een kruising van Trump en Duterte van de Filipijnen. Er was afgelopen zaterdag een grote manifestatie in Rio en veel andere steden tegen hem, vooral van vrouwen onder het motto ELE NÃO, (‘hij niet’). Ik zie daar een gevaar in, want alles waar je aandacht aan geeft wordt groter. Sinds vandaag heeft de bisschop van een van de Pinkstergemeenten hier openlijk verklaard op Bolsonaro te zullen stemmen. Wel wist Gloria te melden dat deze bisschop als nevenactiviteit in de criminaliteit zit en de USA niet meer binnen mag. We gaan het zien: zondag de eerste ronde en daarna vrijwel zeker een tweede op 14 okt.

Lieve groet uit Rio voor nu.