Brahms
Door: Rommert
Blijf op de hoogte en volg Rommert
10 Juni 2018 | Brazilië, Rio de Janeiro
In de laatste 25 jaar heb ik een aantal verhalen geschreven. Een aantal daarvan valt onder de titel ‘DAT IS TOEVALLIG’. Ik ben van plan om die verhalen te bundelen en uit te geven, waarschijnlijk als een epub boek. Je doet me een plezier als je eens een verhaal wilt lezen en van commentaar voorzien.
Bij voorbaat mijn dank voor je bijdrage aan dit project.
Rommert, Rio de Janeiro
Brahms
Het moet ongeveer 1995 geweest zijn; ik werkte toen in den Haag op het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking en reisde elke dag, althans viermaal per week, met de trein van Zetten naar den Haag. Dat nam per dag ongeveer vier uur in beslag. Gelukkig zat ik in de eerste klas en dat gaf me de gelegenheid om die tijd grotendeels naar eigen inzicht te besteden. Dat betekende dat ik in de ochtend vaak nog wat slaap inhaalde die ik de nacht daarvoor had gemist en op de terugreis naar muziek luisterde, om het omgevingsgeluid in de trein niet te horen. Ook las ik meestal een boek.
Op een goede dag las ik een roman- ik weet overigens niet meer welke maar ik denk dat het iets was van Oek de Jong- waarin de hoofdpersoon een concert bezoekt in het Amsterdamse Concertgebouw. Daar wordt Ein Deutsches Requiem van Johannes Brahms uitgevoerd en zingt de bariton met koor:
Herr, lehre doch mich,
dass ein Ende mit mir haben muss
und mein Leben ein Ziel hat
und ich davon muss.
Siehe, meine Tage sind
einer Hand breit vor Dir,
und mein Leben ist wie nichts vor Dir.
Een prachtig stuk muziek, waarvan de tekst traag doordrong in mijn bewustzijn. Langzaam, als twee spoorlijnen die elkaar op de einder naderen, daalde de muziek -precies deze indringende muziek- door mijn hoofdtelefoon in mij neer uit mijn cd-speler; het duurde even voordat het bijzondere van deze synchroniciteit tot me doordrong, een bijna onwezenlijk gevoel van toevalligheid.
Veel dingen gebeuren toevallig, zoals men dat noemt en misschien behoorde deze ervaring daar ook wel bij. Voor mij echter heeft deze coïncidentie een heel bijzondere betekenis gekregen, vooral omdat ik later van een vriend vernam, dat het Duitse Ziel waarschijnlijk afgeleid is van het woord ziehen, trekken. Je doel is dus datgene in je leven waar je hart, je ziel naar toe trekt. En daarbij moet je dan ook nog bedenken dat de gegeven tijdsduur beperkt is, omdat “ich davon muss”. Deze herinnering komt vaak bij me boven en heeft mijn leven vaart gegeven. Misschien heb ik daarom wel moeite om zo maar stil te zitten: ik heb hier iets te doen en de tijd is beperkt.
Voor Toon, jan. 2010
Bij voorbaat mijn dank voor je bijdrage aan dit project.
Rommert, Rio de Janeiro
Brahms
Het moet ongeveer 1995 geweest zijn; ik werkte toen in den Haag op het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking en reisde elke dag, althans viermaal per week, met de trein van Zetten naar den Haag. Dat nam per dag ongeveer vier uur in beslag. Gelukkig zat ik in de eerste klas en dat gaf me de gelegenheid om die tijd grotendeels naar eigen inzicht te besteden. Dat betekende dat ik in de ochtend vaak nog wat slaap inhaalde die ik de nacht daarvoor had gemist en op de terugreis naar muziek luisterde, om het omgevingsgeluid in de trein niet te horen. Ook las ik meestal een boek.
Op een goede dag las ik een roman- ik weet overigens niet meer welke maar ik denk dat het iets was van Oek de Jong- waarin de hoofdpersoon een concert bezoekt in het Amsterdamse Concertgebouw. Daar wordt Ein Deutsches Requiem van Johannes Brahms uitgevoerd en zingt de bariton met koor:
Herr, lehre doch mich,
dass ein Ende mit mir haben muss
und mein Leben ein Ziel hat
und ich davon muss.
Siehe, meine Tage sind
einer Hand breit vor Dir,
und mein Leben ist wie nichts vor Dir.
Een prachtig stuk muziek, waarvan de tekst traag doordrong in mijn bewustzijn. Langzaam, als twee spoorlijnen die elkaar op de einder naderen, daalde de muziek -precies deze indringende muziek- door mijn hoofdtelefoon in mij neer uit mijn cd-speler; het duurde even voordat het bijzondere van deze synchroniciteit tot me doordrong, een bijna onwezenlijk gevoel van toevalligheid.
Veel dingen gebeuren toevallig, zoals men dat noemt en misschien behoorde deze ervaring daar ook wel bij. Voor mij echter heeft deze coïncidentie een heel bijzondere betekenis gekregen, vooral omdat ik later van een vriend vernam, dat het Duitse Ziel waarschijnlijk afgeleid is van het woord ziehen, trekken. Je doel is dus datgene in je leven waar je hart, je ziel naar toe trekt. En daarbij moet je dan ook nog bedenken dat de gegeven tijdsduur beperkt is, omdat “ich davon muss”. Deze herinnering komt vaak bij me boven en heeft mijn leven vaart gegeven. Misschien heb ik daarom wel moeite om zo maar stil te zitten: ik heb hier iets te doen en de tijd is beperkt.
Voor Toon, jan. 2010
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
